عضلات اداکتور در سطح داخلی ران قرار گرفته است و مسئولیت به هم نزدیک کردن پاها را به هم بر عهده دارد. تندون (طنابی از بافت فیبری که عضله را به استخوان متصل می کند و باعث حرکت آن می شود ) بالایی این عضله به استخوان لگن، دقیقا در سمت داخلی کشاله ران متصل می شود. این تندون به شدت مستعد ابتلا به تندنیتیس (tendonitis، التهاب تندون) در اثر استفاده بیش از حد از عضلات اداکتور یا آسیب فیزیکی در اثر کشش بیش از حد است.
مثال هایی از این آسیب ها شامل استفاده بیش از حد از وسایل بدنسازی برای تقویت پاها و کشیدگی تندون در حین ورزش هایی مانند فوتبال هستند.درد تندینیتیس اداکتور برنده، مدوام و در بسیاری از مواقع برهم زننده خواب بیمار می باشد.در حین راه رفتن درد این تندون باعث می شود تا بیمار لنگ بزند و سعی در کمتر تکان دادن پای مصدوم دارد.
تندینیتیس واحد اداکتور به طور معمول با بیماری بورسیتیس (بورس ها فضاهای بین تندون ها و دیگر ساختارها هستند که در بورسیتیس این فضا ها ملتهب می شوند) همراه می شود. این اتفاق باعث درد بیشتر بیمار و از کارافنادگی مفصل می شود.
علاوه بر دردی که ذکر شد، بیمار مبتلا به تندینیتیس واحد اداکتور معمولا کاهش عملکرد زیادی را در مفصل هیپ (ران و لگن) تجربه می کند، به گ.نه ای که حتی کارهای روزمره از جمله سوار یا پیاده شدن از ماشین هم برای بیمار مشکل است.با طولانی شدن بیماری ممکن است تحلیل عضله و به وجود آمدن کپسول هایی روی مفصل هیپ اتفاق بی افتد.
تشخیص:
در میانه فیزیکی بیمار در جمع کردن پاها مشکل دارد. یکی از مانورهای تشخیصی شاکل نگه داشتن آرام یک توپ تنیس بین دو زانو در حالت نشسته است. سپس پزشک از بیمار می خواهد که توپ را تا جای ممکن محکم فشار دهد. بیماران مبتلا با تندینیتیس یه دلیل درد زیاد پس از اعمال نیروی شدید روی توپ به صورت ناخودآگاه و رفلکسی پاهایش را باز می کند و توپ می افتد
رایوگرافی برای تمام بیمارانی که درد مفصل هیپ دارند انجام می شود. بر اساس شرح حال بیمار و تشخیص پزشک آزمایشات دیگری مانند شمارش کامل سلول های خونی و ... انجام می شود.
MRI زمانی انجام می شود که پزشک به تندینیتیس، نکروز (مرگ بافت) مفصل هیپ یا پارگی عضله اداکتور مشکوک باشد.
روش های درمان:
روش های مختلفی از جمله درمان های دارویی، فیزیوتراپی و ... وجود دارد اما در بین تمام این روش ها، روش تزریق داخل مفصلی موثرترین و سریع ترین روش درمان بیماری است.
تزریقات داخل مفصلی عموما به دو صورت انجام می شوند. روش اول استفاده از لندمارک (مشخصات) های سطحی بدن برای پیدا کردن محل تزریق است و روش دوم استفاده از سونوگرافی. در روش لندمارک به دلیل نداشتن دید و آگاهی کامل از جزئیات داخل بدن امکان خطا و عوارض جانبی بالا می باشد که این مشکلات با استفاده از روش سونوگرافی به راحتی حل می شوند.
تزریق با کمک دستگاه سونوگرافی:
این تزریق هم برای هدف تشخیصی و هم برای هدف درمانی استفاده می شود.
این روش که در کلینیک فوق تخصصی دردشناسی پروفسور سیروس مومن زاده انجام می شود بالاترین دقت را در میان روش های تزریق دارد زیرا برای شناسایی ساختار های داخلی بدن و خود مفصل از دستگاه سونوگرافی استفاده می شود. این روش امکان تزریق موثرتر و عوارض جانبی کمتر را به ما می دهد.