بلاک به معنی قطع کردن مسیر درد است و هم کاربرد درمانی و هم کاربرد تشخیصی دارد و با تزریق مواد بی حسی انجام می شود. عصب اینفرا اربیتال (به معنی زیر چشمی) از حفره ای از داخل استخوان گونه خارج می شود. این عصب به پلک پایینی، لب بالایی و قسمت طرفی بینی عصب دهی می کند. از این عصب یک شاخه خارج می شود که به دندان های فک فوقانی عصب دهی می کند. کاربرد ها: این بلاک برای تشخیص و درمان نورالژی (اختلال عصب که باعث درد می شود) های عصب اینفرا اربیتال استفاده می شود. کاربرد تشخیصی به این صورت است که اگر بعد از انجام بلاک موقت درد بیمار کنترل شد نورالژی این عصب تایید می شود. دیگر کاربرد این بلاک درمان درد ناشی از هرپس زوستر (زونا) در ناحیه عصب دهی شده توسط این عصب است. همچنین این بلاک برای ایجاد بی حسی موضعی برای جراحی های لب فوقانی، پوست گونه و بینی، و پلک تحتانی کاربرد دارد. این بلاک برای کنترل درد های صورت بعد از تروما (آسیب فیزیکی) هم استفاده می شود. نحوه انجام بلاک عصب اینفرا اربیتال این به بلاک به دو روش انجام می شود: خارج دهانی (extraoral) و داخل دهانی (Intraoral). روش خارج دهانی: در این روش سوزن از سمت گونه به سمت محل خروج عصب از استخوان گونه هدایت می شود. بیمار به پشت می خوابد و پزشک با لمس استخوان گونه محل خروج عصب را مشخص می کند. سپس با استفاده از بتادین یا الکل پوست محل تزریق ضد عفونی می شود. در نهایت سوزن وارد پوست می شود و بعد از اطمینان از درست بودن محل نوک آن تزریق انجام می شود. محل انجام تزریق در روش خارج دهانی: در طول تزریق یک گاز نرم روی پلک تحتانی بیمار قرار می گیرد. قرار دادن این گاز و گذاشتن فشار اندک روی آن باعث می شود تا ماده بی حسی از محل تزریق به داخل بافت پلک تحتانی پخش نشود و به صورت متمرکز دور عصب بماند. می توان برای این بلاک از تصویر برداری فلروسکوپی استفاده کرد. اگر از این روش استفاده شود در تمام طول تزریق با استفاده از تصویربرداری فلورسکوپی سوزن دیده می شود و با توجه به تصویر آن در فلروسکوپی به سمت عصب هدایت می شود. روش داخل دهانی: در این روش سوزن از سمت بافت بالای لثه فوقانی به سمت عصب هدایت می شود. مزیت این روش این است که بعد از انجام تزریق جای ورود سوزن به پوست صورت دیگر دیده نمی شود (جنبه زیبایی). همچنین این روش در اطفال کاربرد بیشتری دارد. بیمار به پشت می خوابد و پزشک با لمس استخوان گونه محل خروج عصب را مشخص می کند. سپس یک پنبه یا گاز حاوی لیدوکائین زیر لب فوقانی قرار می گیرد. این کار باعث کاهش درد تزریق می شود. در نهایت سوزن وارد بافت فوقانی لثه می شود و بعد از اطمینان از درست بودن محل نوک آن تزریق انجام می شود. محل انجام تزریق در روش داخل دهانی: در طول تزریق یک گاز نرم روی پلک تحتانی بیمار قرار می گیرد. قرار دادن این گاز و گذاشتن فشار اندک روی آن باعث می شود تا ماده بی حسی از محل تزریق به داخل بافت پلک تحتانی پخش نشود و به صورت متمرکز دور عصب بماند. عوارض جانبی احتمالی: ایجاد عفونت بعد از تزریق نادر است و می توان با استفاده از وسایل استریل و شستن محل تزریق با بتادین قبل از ورود سوزن به راحتی جلوی آن را گرفت. عارضه دیگر این بلاک ایجاد کبودی یا هماتوم (تجمع خون در بافت) است که به دلیل پرخون بودن بافت صورت اتفاق می افتد. اما می توان با وارد کردن فشار بعد از انجام بلاک روی محل تزریق جلوی این عوارض را گرفت. استفاده از سوزن های نازک هم باعث کاهش احتمال تشکیل هماتوم می شود. همچنین می توان از پک های سرمازا استفاده کرد. این پک ها درد بعد از تزریق را هم کاهش می دهند.