تنگی فرورفتگی جانبی (LRS) باریک شدن فضای داخل کانال نخاعی است که در طرفین قرار دارد. این گذرگاه اعصاب که فرورفتگی جانبی یا ورودی لی نامیده می شود، نزدیک به ریشه عصبی نخاعی است.
با بدتر شدن این نوع تنگی نخاعی، ساختارهای عصبی در فرورفتگی جانبی فضای کمتر و کمتری در اطراف خود دارند. اعصاب ممکن است در تماس با استخوان قرار گیرند و بر مواد دیسک یا بافت های دیگر فشار وارد کنند که می تواند باعث درد و سایر علائم شود.
آناتومی فرورفتگی جانبی
فرورفتگی جانبی نزدیک به ریشه عصب نخاعی به این معنی است که نزدیک به بخشی از عصب است که از نخاع منشعب می شود و به دهانه استخوانی بین هر دو مهره می رسد. این دهانه استخوانی سوراخ بین مهره ای یا به اختصار فورامن نامیده می شود.
فرورفتگی جانبی با مرزهای بسیار خاصی در داخل کانال نخاعی، که ناحیه مرکزی است که طول ستون فقرات را طی می کند، تعریف می شود. این مرزها به عنوان مرزهای فرورفتگی جانبی شناخته می شوند.
مرزهای فرورفتگی جانبی
در حالی که ممکن است عجیب به نظر برسد، پشت بدنه مهره ها مرز جلویی فرورفتگی جانبی را تشکیل می دهد. این مرز جلویی که به نام بدنه مهره‌ای شناخته می‌شود، شامل لبه بدنه مهره (حاشیه صفحه انتهایی) و بیرونی‌ترین قسمت دیسک بین مهره‌ای (حاشیه دیسک) است.
دیسک بین مهره ای یک بالشتک ضربه گیر است که بین جفت استخوان های ستون فقرات قرار دارد.
حاشیه دوم حاشیه کناری فرورفتگی جانبی است. این مرز توسط ساختاری به نام ساقه ایجاد می شود. ساقه یک تکه کوچک استخوان است که از پشت بدن مهره ها خارج می شود. این بخشی از یک حلقه استخوانی است که به بدنه مهره نزدیک است. این حلقه استخوانی برای بسیاری از عملکردهای ستون فقرات حیاتی است.
دو پدیکول در پشت هر مهره وجود دارد - یکی سمت راست و دیگری سمت چپ.
لامینا درست از جلوی ساقه می نشیند. به پشت حلقه استخوانی نزدیکتر از بدن مهره قرار دارد. محل اتصال بین ساقه و لامینا در تعیین مرز جانبی فرورفتگی جانبی بسیار مهم است.
این به این دلیل است که سایر قطعات کوچک استخوان که به ترسیم مرزها یا حداقل به توانایی ما برای تجسم دقیق ناحیه کمک می کنند، از این اتصال نشات می گیرند. این تکه های کوچک و متصاعد استخوان معمولاً فرآیند نامیده می شوند و هر کدام نام شناسایی منحصر به فرد خود را نیز دارند.
به عنوان مثال، در نزدیکی ساقه، فرآیندهای عرضی به صورت افقی در دو طرف گسترش می یابند و محل اتصال عضلات و رباط ها را فراهم می کنند. فرآیندهای عرضی همچنین مکان هایی بر روی استخوان های ستون فقرات در ناحیه قفسه سینه شما هستند که به دنده ها متصل می شوند.
وقتی به تصویری از استخوان ستون فقرات نگاه می‌کنید و سعی می‌کنید تعیین کنید چه چیزی است، پدیکول‌ها نقاط عطفی بزرگی ایجاد می‌کنند. تا آنجایی که فرآیندهای عرضی پیش می روند، ساقه در جلو و لامینا در پشت قرار دارد.
فرآیندهای مفصلی دیگر قطعات استخوانی هستند که از ناحیه بین ساقه و لامینا خارج می شوند. فرآیندهای مفصلی از یک استخوان ستون فقرات با فرآیندهای مفصلی استخوان بعدی، چه در بالا و چه در پایین، در هم می آمیزند و مفصل فاست را تشکیل می دهند. در مجموع، مفاصل فاست به ستون فقرات پایداری زیادی می بخشند.
یکی از آن فرآیندهای خاص، قسمت فوقانی بخشی از مرز پشتی فرورفتگی جانبی را فراهم می کند.
قسمت دیگر لبه پشتی فرورفتگی جانبی رباط فلاووم است. از بین رباط‌های متعدد متصل به ستون فقرات، لیگامنتوم فلاووم رباطی است که به صورت عمودی بین لایه‌های استخوان‌های ستون فقرات در داخل کانال نخاعی متصل می‌شود.
وظیفه لیگامنتوم فلاووم محافظت از شما در برابر آسیب دیسک است. این کار را با جلوگیری از خم شدن بیش از حد به جلو انجام می دهد.
علل تنگی فرورفتگی جانبی
تغییرات مرتبط با افزایش سن در استخوان‌ها، مفاصل فاست و یا رباط‌ها ممکن است باعث شود این ساختارها به نوعی فضایی به نام فرورفتگی جانبی و همچنین سایر گذرگاه‌های ایجاد شده توسط استخوان‌های ستون فقرات را اشغال کنند و بنابراین باریک شوند.
و با توجه به نزدیکی آنها، این بافت های تحمیلی (و به طور کلی غیر طبیعی) ممکن است به ریشه عصبی نخاعی نزدیک و یا نخاع که معمولاً بدون مانع از شکاف جانبی عبور می کند، "برخورد" کنند.
به این حالت تجاوز یا برخورد می گویند. هنگامی که تجاوز رخ می دهد، ممکن است باعث درد شدید و علائم دیگر شود.
تنگی شکاف جانبی نخاعی نیز به عنوان تنگی روزنه شناخته می شود. به این دلیل که این عارضه زمانی رخ می‌دهد که یک یا چند سوراخ بین مهره‌ای باریک شده و ریشه‌های عصبی درون آن را فشرده یا نیشگون بگیرد.
علائم تنگی فرورفتگی جانبی
علائم تنگی کانال نخاعی فرورفتگی جانبی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
-
تشعشع درد در ناحیه کمر
-
لنگش (گرفتگی که هنگام راه رفتن ایجاد می شود)
-
ضعف و بی حسی و یا احساس الکتریکی که یک پا یا بازو پایین می آید
-
در برخی موارد، علائم جدی تری نیز ممکن است رخ دهد که روده یا مثانه را مختل می کند
از آنجا که فرورفتگی جانبی بخشی از کانال نخاعی است، هنگامی که تنگی در آنجا ایجاد می شود، به عنوان تنگی کانال مرکزی طبقه بندی می شود. در این مورد، علائم میلوپاتی ممکن است ایجاد شود. علائم میلوپاتی ناشی از تحریک یا فشرده شدن طناب نخاعی است.
به عنوان مثال، ایجاد تنگی فرورفتگی جانبی ممکن است زمانی رخ دهد که تغییرات مربوط به سن در لیگامنتوم فلاووم رخ دهد. چنین تغییراتی ممکن است شامل ضخیم شدن، از دست دادن استحکام و از دست دادن خاصیت ارتجاعی تا جایی باشد که یک کمانش به سمت داخل کانال نخاعی رخ دهد.
و البته، فلاووم لیگامنتوم ضخیم شده، کانال نخاعی باریک تری ایجاد می کند، علامت مشخصه تنگی کانال مرکزی. اگر کمانش به طناب نخاعی برخورد کند، ممکن است باعث علائم میلوپاتی شود
تشخیص
تشخیص تنگی نخاع جانبی با یک معاینه فیزیکی آغاز می‌شود، که در آن پزشک رفلکس‌های شما را آزمایش می‌کند و علائم درد، ضعف و از دست دادن حس را جستجو می‌کند.
اگر پزشک شما به ناهنجاری ستون فقرات مشکوک شود، ممکن است عکسبرداری با اشعه ایکس از ستون فقرات شما را تجویز کند. اشعه ایکس نشان می دهد که آیا توده های استخوانی (خار) وجود دارد که روی کانال نخاعی شما فشار می آورد یا باعث باریک شدن آن می شود.
برای کمک به ارائه‌دهنده شما برای تأیید تشخیص، احتمالاً تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) یا اسکن توموگرافی کامپیوتری CT) اسکن) را درخواست می‌کند. این تست های تصویربرداری به آنها نگاه دقیق تری به کانال نخاعی و اعصاب شما می دهد.
ترکیبی از معاینه فیزیکی و آزمایش های تصویربرداری اغلب برای تشخیص کافی است. گاهی اوقات، یک ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی برای تأیید تشخیص خود، مطالعات دیگری را تجویز می‌کند، مانند:
-
میلوگرام، که در آن رنگی به شما تزریق می شود که ساختار ستون فقرات شما را در طول سی تی اسکن بهتر برجسته می کند.
-
اسکن استخوان، برای بررسی شکستگی، آرتریت، تومور و عفونت
-
الکترومیوگرافی (EMG)، که در آن برچسب های الکترودی به پوست شما چسبانده می شود تا سرعت و قدرت سیگنال های عصبی نخاعی شما اندازه گیری شود.
درمان تنگی فرورفتگی جانبی
هیچ درمانی برای تنگی کانال نخاعی فرورفتگی جانبی وجود ندارد و همچنین نمی‌توان وضعیت را کاهش داد. با این حال، درمان‌هایی برای تنگی جانبی وجود دارد که می‌تواند به تسکین علائم کمک کند.
اهداف درمان عبارتند از:
-
تسکین درد و التهاب
-
حفظ و بهبود تحرک و انعطاف پذیری
-
کاهش فشار از روی اعصاب نخاعی
در برخی موارد، فرد مبتلا به تنگی کانال نخاعی هیچ علامتی نخواهد داشت، در این صورت، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی او ممکن است با نظارت بر وضعیت وی و گرفتن قرار ملاقات‌های معمول پیگیری، برای مراقبت از او رویکرد مراقب و منتظر بمانند.
داروها
برای افرادی که درد دارند، پزشک متخصص می توانند داروهایی مانند:
-
مسکن‌های ضد درد، مانند ایبوپروفن قوی (ادویل، موترین)، ناپروکسن (Aleve) و استامینوفن (تیلنول)
-
داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای، مانند آمی تریپتیلین، که می تواند با آرام کردن سیگنال های عصبی که باعث درد می شود، به کاهش درد مزمن کمک کند.
-
داروهای ضد تشنج مانند گاباپنتین (Neurontin) و پره گابالین (Lyrica) که درد ناشی از اعصاب آسیب دیده را کاهش می دهند.
-
مواد افیونی مانند اکسی کدون (Oxycontin) و هیدروکودون (Vicodin) را می توان برای تسکین درد کوتاه مدت تجویز کرد. با این حال، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است آنها را برای درد طولانی مدت تجویز نکند، زیرا ممکن است باعث ایجاد عادت شوند.
-
تزریق استروئید
تزریق کورتیکواستروئید تنگی نخاع را برطرف نمی کند، اما می تواند برای کاهش درد و التهاب تجویز شود. داروی استروئیدی ممکن است به گردن، وسط پشت یا کمر باسن تزریق شود، بسته به اینکه درد در چه نقطه ای قرار دارد.
در تلاش برای جلوگیری از درد، برخی از افراد مبتلا به فرورفتگی جانبی از فعالیت بدنی اجتناب می کنند. انجام این کار در واقع به علائم کمک نمی کند، اما، زیرا فقدان فعالیت فقط باعث افزایش ضعف و متعاقباً درد می شود.
بنابراین فیزیوتراپی برای افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی بدون توجه به شدت علائم توصیه می شود. فیزیوتراپ شما برای حفظ و بهبود قدرت و تحرک به روشی ایمن با تمرینات و حرکات کششی فرورفتگی تنگی جانبی با شما همکاری خواهد کرد.
به عنوان مثال، ممکن است یاد بگیرید که چگونه از انجام تمرینات در حالت ایستاده اجتناب کنید، که می تواند فشار را بر روی عصب(های) فشرده شده ستون فقرات شما افزایش دهد. درعوض، فیزیوتراپیست به شما نشان می‌دهد که چگونه در حالت دراز کشیدن کشش دهید.
فیزیوتراپی همچنین به شما کمک می کند تا تعادل خود را بهبود ببخشید تا از شما در برابر افتادن محافظت کند و ثبات ستون فقرات خود را بهبود بخشد.