دلایل و درمان درد آرتریت پسوریازیس

آرتریت پسوریازیس نوعی آرتریت التهابی است که می تواند در برخی از بیماران مبتلا به پسوریازیس رخ دهد. این نوع آرتریت می تواند چندین مفصل مختلف بدن را همراه با سایر اندام ها مانند چشم ها و سیستم گوارشی تحت تاثیر قرار دهد. تحقیقات نشان داده است که التهاب مداوم ناشی از آرتریت پسوریاتیک می تواند منجر به آسیب مفاصل شود. خوشبختانه، درمان‌های موجود برای اکثر افراد مؤثر است و تحرک را حفظ می‌کند.

آرتریت پسوریازیس معمولاً در افراد بین 30 تا 50 سال ظاهر می شود اما می‌تواند از دوران کودکی شروع شود. مردان و زنان به یک اندازه در معرض خطر هستند. کودکان مبتلا به آرتریت پسوریازیس نیز در معرض خطر ابتلا به یووئیت (التهاب لایه میانی چشم) هستند. تقریباً 15 درصد از افراد مبتلا به پسوریازیس به آرتریت پسوریاتیک مبتلا می شوند. گاهی اوقات، آرتریت می تواند حتی قبل از اختلال پوستی ظاهر شود.

آرتریت پسوریازیس چیست؟

پسوریازیس یک وضعیت خودایمنی است که در آن سیستم ایمنی بدن شروع به هدف قرار دادن سلول‌های پوست می‌کند و در نتیجه لکه‌های قرمز و سفید پوسته‌دار ایجاد می‌شود. درصد کمی از افراد مبتلا به پسوریازیس نیز ممکن است به آرتریت پسوریازیس مبتلا شوند، همچنین یک وضعیت خود ایمنی که در آن سیستم ایمنی شروع می‌شود و باعث التهاب در مفاصل و در نتیجه مفاصل دردناک، سفت و متورم می‌شود. مانند پسوریازیس، علائم آرتریت پسوریاتیک از فردی به فرد دیگر از نظر شدت متفاوت است.

آرتریت پسوریازیس می‌تواند هر مفصلی در بدن را تحت تاثیر قرار دهد - می تواند فقط یک مفصل یا چند مفصل را تحت تاثیر قرار دهد. انگشتان دست و پا درگیر می توانند شبیه سوسیس باشند، وضعیتی که اغلب به آن داکتیلیت می گویند. انگشتان دست و پا نیز ممکن است تحت تاثیر قرار گرفته و گودال ناخن را نشان دهند.

آرتریت پسوریاتیک در ستون فقرات که اسپوندیلیت نامیده می شود، باعث سفتی در پشت یا گردن و مشکل در خم شدن می‌شود. آرتریت پسوریاتیک همچنین ممکن است باعث ایجاد لکه های حساسی شود که در آن تاندون ها و رباط ها به استخوان ها میپیوندند. این بیماری که آنتزیت نامیده می‌شود، می‌تواند منجر به درد در پشت پاشنه، کف پا، اطراف آرنج یا نواحی دیگر شود.

تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که التهاب مداوم ناشی از آرتریت پسوریاتیک دیرتر باعث آسیب مفاصل می‌شود، بنابراین تشخیص دقیق زودهنگام ضروری است. خوشبختانه، درمان ها برای اکثر افراد در دسترس و موثر هستند.

چه چیزی باعث آرتریت پسوریازیس می‌شود؟

علت آرتریت پسوریازیس دقیقاً مشخص نیست. از بین مبتلایان به آرتریت پسوریاتیک، 40٪ یکی از اعضای خانواده شان مبتلا به پسوریازیس یا آرتریت هستند، که نشان می‌دهد ژنتیک ممکن است در این زمینه نقش داشته باشد. در حالی که پسوریازیس خود عفونی نیست، ممکن است توسط یک عفونت گلو استرپتوکوکی، که معمولا به عنوان گلودرد استرپتوکوکی شناخته می شود، ایجاد شود.

آرتریت پسوریازیس چگونه تشخیص داده می شود؟

برای تشخیص آرتریت پسوریاتزیس، متخصصان ها به دنبال مفاصل متورم و دردناک، الگوهای خاصی از آرتریت و تغییرات پوست و ناخن معمولی پسوریازیس هستند. اشعه ایکس اغلب برای بررسی آسیب مفاصل گرفته می شود. MRI، سونوگرافی یا سی تی اسکن برای مشاهده جزئیات بیشتر مفاصل استفاده می‌شود. آزمایش خون ممکن است برای رد سایر انواع آرتریت که دارای علائم و نشانه های مشابه هستند، از جمله نقرس، آرتریت لایم و آرتریت روماتوئید انجام شود. در بیماران مبتلا به آرتریت پسوریاتیک، آزمایش خون ممکن است سطوح بالایی از التهاب را نشان دهد، اما آزمایشگاه ها نیز ممکن است طبیعی باشند. گاهی اوقات بیوپسی پوست (نمونه های کوچکی از پوست برداشته شده برای تجزیه و تحلیل) برای تایید پسوریازیس مورد نیاز است.

آرتریت پسوریازیس چگونه درمان می شود؟

درمان آرتریت پسوریازیس به میزان درد، تورم و سفتی بستگی دارد. افراد مبتلا به آرتریت بسیار خفیف ممکن است تنها زمانی نیاز به درمان داشته باشند که مفاصل آنها دردناک است و ممکن است زمانی که احساس بهتری داشتند درمان را متوقف کنند. داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی مانند ایبوپروفن (Motrin یا Advil) یا ناپروکسن (Aleve) به عنوان درمان اولیه استفاده می شود.

اگر آرتریت پاسخ ندهد، ممکن است داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری تجویز شود. اینها شامل سولفاسالازین (آزولفیدین)، متوترکسات (روماترکس، ترکسال، اوترکساپ، راسووو)، سیکلوسپورین (نورال، ساندیمون، جنگراف) و لفلونوماید هستند. گاهی اوقات ترکیبی از این داروها ممکن است با هم استفاده شود. آزاتیوپرین (Imuran) ممکن است به افرادی که دارای اشکال شدید آرتریت پسوریاتیک هستند کمک کند.

سایر درمان‌ها شامل داروهای بیولوژیک هستند که معمولاً با مهارکننده‌های TNF مانند آدالی‌موماب (Humira)، سرتولیزوماب پگول (Cimzia)، اتانرسپت (Enbrel)، گلیموماب (Simponi)، اینفلیکسیماب (Remicade) شروع می‌شوند. سایر داروهای بیولوژیکی مورد استفاده برای آرتریت پسوریاتیک شامل مهارکننده‌های IL-17 secukinumab (Cosentyx) و ixekizumab (Taltz) یا کلاس‌های دیگری مانند ustekinumab (Stelara) و abatacept (Orencia) هستند. داروهای خوراکی جدیدتر مانند توفاسیتینیب (Xeljanz) نیز موثر بوده است.

تاثیر گسترده تر آرتریت پسوریازیس بر سلامتی

تاثیر آرتریت پسوریازیس به مفاصل درگیر و شدت علائم بستگی دارد. خستگی و کم خونی شایع است. برخی از بیماران آرتریت پسوریاتیک نیز تغییرات خلقی مانند افسردگی را تجربه می‌کنند. درمان آرتریت و کاهش سطح التهاب به این مشکلات کمک می‌کند. افراد مبتلا به پسوریازیس در معرض خطر افزایش فشار خون، کلسترول بالا، چاقی یا دیابت هستند. حفظ وزن سالم و درمان فشار خون بالا و کلسترول از جنبه های مهم درمان است.

زندگی با آرتریت پسوریازیس

بسیاری از افراد مبتلا به آرتریت به دلیل عدم استفاده از آنها دچار سفت شدن مفاصل و ضعف عضلانی می‌شوند. ورزش مناسب به ویژه برای بهبود سلامت کلی و انعطاف پذیر نگه داشتن مفاصل مهم است. پیاده روی یک راه عالی برای ورزش کردن است. کمک راه رفتن یا جاکفشی به جلوگیری از فشار بی مورد روی پاها، مچ پاها یا زانوهای مبتلا به آرتریت کمک می کند. دوچرخه ورزشی گزینه خوبی دیگر و همچنین یوگا و تمرینات کششی برای کمک به آرامش است.

آب درمانی می‌تواند مفید باشد زیرا برخی از افراد مبتلا به آرتریت حرکت در آب را راحت تر می دانند. بسیاری از افراد مبتلا به آرتریت پسوریاتیک از فیزیوتراپی و کاردرمانی برای تقویت عضلات، محافظت از مفاصل در برابر آسیب بیشتر و افزایش انعطاف پذیری بهره می برند.

در آخر

آرتریت پسوریاتیک آرتریت مزمن است. در برخی افراد، خفیف است و فقط گاهی اوقات شعله ور می شود. در سایر افراد این بیماری مداوم است و در صورت عدم درمان می تواند باعث آسیب مفاصل شود. تشخیص زودهنگام برای جلوگیری از آسیب به مفاصل مهم است.
آرتریت پسوریاتیک معمولا در افراد مبتلا به پسوریازیس پوستی رخ می دهد، اما می تواند در افراد بدون پسوریازیس پوستی، به ویژه در کسانی که خویشاوندان مبتلا به پسوریازیس دارند، رخ دهد.
آرتریت پسوریاتیک به طور معمول مفاصل بزرگ، به ویژه مفاصل اندام تحتانی، مفاصل کوچک انگشتان دست و پا را درگیر می کند و می تواند ستون فقرات و مفاصل ساکروایلیاک لگن را درگیر کند. چشم ها، تاندون ها، دستگاه گوارش و ناخن ها نیز می توانند درگیر شوند.
برای اکثر افراد، درمان های مناسب درد را تسکین می دهد، از مفاصل محافظت می کند و تحرک را حفظ می کند. فعالیت بدنی به حفظ حرکات مفاصل کمک می کند.