تاندون‌ها بافت های طناب مانندی هستند که عضلات را به استخوان‌ها متصل می‌کنند و باعث حرکت آن ها می‌شوند. در زیر پوست یک لایه بافت پیوندی پارچه مانند وجود دارد به نام فاسیا که دقیقا بین پوست و ساختارهای داخلی قرار می‌گیرد. دوپویترن کانترکچر به دلیل ضخیم و سفت شدن فاسیا کف دست اتفاق می‌افتد. در شروع بیماری، بیمار متوجه گره‌های برجسته‌ای در فاسیا دست می‌شود که با تکان دادن انگشتان حرکت کرده و درد می‌گیرد. این گره‌ها در فاسیا بوده و ربطی به تاندون عضلات جمع‌کننده انگشتان ندارند. با ادامه بیماری این گره‌ها بزرگ‌تر شده و به شکل رشته‌هایی در می‌آید که به دور تاندون عضلات جمع‌کننده انگشتان می‌چسبند. در نتیجه انگشتانی که تاندون‌هایشان درگیر شده به سمت جمع شدن کشیده می‌شوند. با اینکه تمام انگشتان مستعد ابتلا به این بیماری هستند، در اغلب موارد انگشتان کوچک و حلقه درگیر می‌شوند.
با پیشرفت بیماری درد بیمار کمتر می‌شود اما کارآیی انگشتان به شدت کاهش می‌یابد.به نظر می‌رسد این بیماری منشا ژنتیکی دارد و به ندرت قبل از 40 سالگی اتفاق می‌افتد. عوامل دیگری مانند ضربه به کف دست، دیابت و مصرف الکل نیز می‌توانند این بیماری را ایجاد کنند.
تشخیص:
در مراحل اولیه بیماری، ممکن است گره های برجسته‌ای در سطح محل عبور تاندون‌های جمع کننده انگشتان، به وجود بیایند. در این مرحله تمام بیماران درد دارند. با پیشرفت بیماری، گره‌ها به باندهایی تبدیل می‌شوند که از کف دست عبور کرده و به بند اول انگشت ختم می شوند. این باند ها درد ندارند و اگرچه باز شدن انگشت را مختل می کنند، اما در برابر بستن انگشت مقاومتی ایجاد نمی‌کنند. معمولا بیماران در این مرحله به پزشک مراجعه می‌کنند چون در انجام کارهای روزانه مانند دست کردن دستکش و درآوردن کلید از داخل جیبشان به مشکل می‌خورند. باید توجه داشت که اگرچه این بیماری در سطح کف دست اتفاق می‌افتد، اما با پیشرفت بیماری تغییراتی در سطح پشت دست نیز رخ می‌دهد.
در مراحل نهایی بیماری، باندها باعث خم مانند انگشت برخلاف میل بیماری می شوند که باعث کارایی انگشتان می شود. ممکن است همراه این بیماری آرتریت مفصل کف دست و انگشت و سندورم انگشت ماشه ای نیز وجود داشته باشد که درد و ناتوانی بیماری را چند برابر می کند.
انجام رادیوگرافی برای تمام بیماران مبتلا به دوپویترن کانترکچر الزامی است تا عدم وجود بیماری های استخوانی اثبات شود. تصویربرداری سونوگرافی نیز اطلاعات با ارزشی را در رابطه با وضعیت تاندون فراهم می‌کند. اگرچه با پیشرفت بیماری تشخیص این بیماری به آسانی انجام می‌گیرد، اما در مراحل اولیه علائم مشابه چند بیماری دیگر هستند که باید در تشخیص افتراقی آن‌ها را مد نظر قرار داد.
تصویر سونوگرافی:
بر اساس شرح حال بیمار و تشخیص پزشک معمولا آزمایشات تکمیلی دیگری مانند شمارش کامل سلول‌های خونی انجام می‌شود. در صورت شک پزشک به ناپایداری مفصل انجام MRI و یا تصویربرداری سونوگرافی الزامی است. الکترومایوگرافی برای افتراق این بیماری از سندروم تونل اولنار یا کارپال بسیار مفید است.
روش های درمان:
روش‌های مختلفی از جمله درمان های دارویی، فیزیوتراپی و ... وجود دارد اما در بین تمام این روش‌ها، تزریق موثرترین و سریع ترین روش درمان بیماری است.در این بیماری، تزریق از شدت درد و ناتوانی بیمار می‌کاهد اما ممکن است در نهایت به عمل جراحی باز نیاز باشد.تزریقات عموما به دو صورت انجام می‌شوند. روش اول استفاده از لندمارک (مشخصات) های سطحی بدن برای پیدا کردن محل تزریق است و روش دوم استفاده از سونوگرافی. در روش لندمارک به دلیل نداشتن دید و آگاهی کامل از جزئیات داخل بدن امکان خطا و عوارض جانبی بالا می باشد که این مشکلات با استفاده از روش سونوگرافی به راحتی حل می‌شوند.
تزریق با کمک دستگاه سونوگرافی:
این روش که در کلینیک فوق تخصصی دردشناسی پروفسور دکتر سیروس مومن زاده انجام می‌شود بالاترین دقت را در میان روش‌های تزریق دارد زیرا برای شناسایی ساختار های داخلی بدن و خود مفصل از دستگاه سونوگرافی استفاده می‌شود. این روش امکان تزریق موثرتر و عوارض جانبی کمتر را به ما می‌دهد.
عوارض جانبی احتمالی:
محتمل‌ترین عارضه جانبی این تزریق آسیب رساندن سوزن به تاندون از قبل ملتهب شده است. این تاندون‌ها می‌توانند با برخورد سوزن کاملا پاره شوند. با استفاده از دستگاه سونوگرافی و اطلاع پزشک از محل دقیق تاندون و سوزن می‌توان احتمال وقوع این عارضه را کاهش داد. در موارد نادر، ممکن است عفونت نیز اتفاق بیافتد که با استفاده از روش‌های استریل مناسب به راحتی قابل جلوگیری است. حدود 25% از بیماران بعد از تزریق افزایش درد خواهند داشت که به دلیل ورود سوزن به بافت های دست است. این درد و درد اصلی بیماری بعد از مدتی از بین می‌روند.